STEUN ONS
Tussenstand € 100.805,80
Duchenne Heroes is weer voorbij, klaar en over.
17 helden hebben 7 of 5 dagen door het Duitse landschap op de MTB geklommen, afgedaald en geploeterd.
4 begeleiders hebben op meer dan voortreffelijke wijze gezorgd voor ons kampement, was en niet te vergeten de overdaad aan eten in de avond.
7 vrijwilligers hebben gezorgd voor het heerlijke avondeten, bemanning CP1 en CP2, opbouwen ontbijt/diner/feest tent en uiteraard voor de uitzending F1 zondag.
1 PA (personal assistent) heeft gezorgd dat Henke niets tekort kwam.
1 Henke, dit jaar mee voor de gezelligheid is dan ook geen moment ongezellig geweest.
Eervolle vermelding Wilco en Linda van team “Ital Bike Parts for Duchenne” waren zoals voorgaande jaren weer te gast, volgend jaar weer?
Nog een eervolle vermelding, team de Mollen, niet bij ons in de tent maar wel er vlak naast. Al jaren vaste waarde bij Duchenne Heroes en graag geziene buren.
Zie hier ons team 2025, een hele club, druk maar erg gezellig.
Dit jaar was een bijzondere editie omdat de routes voor het eerst bijna helemaal door Duitsland lopen. En dat was eerlijk gezegd wel wennen. Menig vergelijk met de Ardennen viel in het voordeel van de Belgen. Het technische van de Ardennen is hier niet veel te vinden, alhoewel de prachtige vergezichten een hoop goed maakten. Dit was goed te zien in de gemiddelde snelheden, het 70 km team verbrak record op record en het 100 km team deed vrolijk mee. Bij de 100km mannen en vrouwen was goed te zien dat de junioren, waaronder ook de debutanten, het voortouw namen en de senioren zich in de achterhoede groepeerden. Verder hebben we te maken gehad met een heuse code oranje voor mega regenval. Die Deutsche Wetterdienst had hiertoe besloten, dat er op de camping in Olpen bijna geen drup is gevallen deed er niet toe. Als onze oosterburen zeggen het is code oranje dan is het code oranje. Dus mochten we over het asfalt. Ook dag 4 was bijzonder met de busreis het laatste stuk naar de camping. Camping waren daarentegen wel beter dan in België, zeker het sanitair, en dat is wel lekker. Dat wij na een week pasta, gelletjes en sportdrank als heren het verschil tussen dames- en heren toiletten niet zo nauw meer namen kon niet altijd op begrip rekenen. Een man van zeer Duitse omvang was hier niet echt enthousiast over om het zo maar uit te drukken.
Dat de routes minder technisch waren was goed te zien aan het ontbreken van materiaalpech, hier en daar een piepje of kraakje en losgeschoten trapper die aan de schoen van een zekere MMKH’er bengelde. Lekker banden waren op de vingers van één hand te tellen en zaten allemaal in de laatste dagen om één of andere redenen.
Op het lichamelijke vlak ook geen grote calamiteiten gezien, hier en daar een kras, een schaafplek of pijntjes op de plaats waar de zon niet veel schijnt en daar bleef het wel bij. Alleen heeft de schrijver deze de laatste twee dagen helaas moeten annuleren. Na een avondtukje op dag 5 bleek dat er in de machinekamer iets mis was, de gebruikelijke klop-klop was vervangen door klop-rammeldestuiterklepperdeklep, klop-rammeldestuiterklepperdeklep, etc, etc. Geen onbekende blessure, 7 jaar terug hetzelfde meegemaakt. Voorlopige conclusie, even geen fietsen meer en als een speer naar Nederland want een bezoek in 2017 op de eerste hulp in Sankt Vith resulteerde in een logeerpartij in het lokale ziekenhuis. Gaan we nu mooi niet doen.
Verder was dit een editie met een lach en een traan, maandag 8 september hebben we met bloemen (Zinnia’s) de sterfdag van Christien herdacht en vrijdag vierde Marcel Vonk op gepaste wijze zijn 40e verjaardag.
Van de finish dag van mijn kant helaas niet veel nieuws, was er niet bij. Route was snel. Het was mooi weer, de foto’s een filmpjes erg leuk en het uiteindelijke bedrag weer enorm € 1.180.000,00.
Maar gaat MMKH door? Zeker en wel, Team MMKH 2026 is al in de startblokken, diverse vrijwilligers hebben zich al opgegeven en de eerste fietser is ook al gesignaleerd. Hoe groot het team zal worden is nog afwachten, verschillende deelnemers dit jaar hebben hun afscheid aangekondigd, van andere is het zeker dat ze er weer bij zijn en interesse van intreders en oudgedienden is aanwezig. En laten wij de junioren niet vergeten! We zullen zien, hopelijk kunnen we het recordbedrag van dit jaar (waar we met zijn allen heel trots op mogen zijn) evenaren of overtreffen want een medicijn is helaas nog altijd niet gevonden.
Samen trappen wij Duchenne de wereld uit!
Gr Henk, Team MMKH.
Lees meer
Goedenavond, Dag 6 en eindelijk een dag zonder heel veel druk op de ketel van onze captain want Duchenne Heroes 2025 zit er bijna op en dat is te merken in het hele team. Dus we reden ontspannen weg rond vanuit Heimbach rond 8.00 en hadden de eerste kilometers een vriendelijke route. Maar voor ons ligt er toch nog 83km en 1200 hoogtemeters te wachten en dat is met stijve benen en een zere kont nog steeds een heel beetje en je merkt dat iedereen een wat stroeve start heeft.
Na een kilometer of 14 kwam de eerste serieuze klim en ik was blijkbaar nog niet erg wakker want daar tikte ik Gerda met mijn voorwiel bijna het ravijn in maar gelukkig liep dat goed af voor ons beiden.
Wel kreeg ik daarna bij de afdaling een grote steen tegen mijn scheenbeen wat goed zeer deed maar ook daar kwam ik goed weg omdat we vandaag mooie lange roze sokken aanhadden omdat het vandaag roze vrijdag was ter ere van alle Duchenne moeders die elke dag topprestatie thuis neerzetten om de boel draaiende te houden.
Wat ook opviel vandaag is dat we vandaag wel 3 lekke banden hebben gehad met het team want eigenlijk is dat de hele week heel erg meegevallen en hebben we weinig mechanische tegenslagen gehad. Ik durfde daar al vandaag niks over te roepen maar helaas het heeft niet geholpen.
Wat ook leuk was om te zien is dat de jonge generatie zoveel schik met elkaar hadden tijdens het fietsen en ze gingen ook als een speer maar bleven gelukkig met enige regelmaat op de veteranen wachten en dat liep de hele week gesmeerd wat zorgde voor een leuke sfeer in het team.
Op het eind van deze route vandaag lag er een nog een mooie klim voor ons te wachten die door iedereen zonder kleerscheuren is genomen wat een mooie afsluiter was van deze mooie fietsdag met af en toe een fris windje.
Nu heerlijk een keer op tijd op de camping en tijd voor een biertje !
Barry
Lees meer
Goedendag allemaal, De dag waarop twee ervaren mensen toch iets nieuws mochten ervaren tijden Duchenne Heroes. Ondergetekenden mocht na meerdere jaren voor het eerste een weblog stukje schrijven. Vandaag was ook de dag dat Wilco die dit jaar voor de 10e keer meefietst, een hele dag met MMKH mee heeft gefietst en de gezelligheid van het team tijdens het fietsen over zich heen heeft gekregen. In de morgen was het nog even wennen voor hem en is hij met ondergetekende op snelheid naar CP1 gereden. Eenmaal bij CP1 heeft hij zich helemaal overgegeven en is hij de rest van de dag met ons team meegereden. Hij weet nu het verschil wanneer iemand gehaktballen of boormachine roept, belangrijke info als je met de jongeren van team MMKH meer fietst.
De route van vandaag voor de 100 km die met een beetje regen begon, dus iedereen lekker warm aangekleed op de fiets… Als we naar de briefing hadden geluisterd, hadden we beter moeten weten.. Bij het begin van de camping, de start van de route startten wij gelijk met een lekkere klim. Zo, alle warme kleding kon gelijk weer uit. Na de klim kwam de glimlach afdaling, een leuke afdaling met wat technische stukjes en wat wortels over het pad. Wij zaten met zijn alle lekker in de flow tot dat ene moment exact om 11:00 dat iedereen schrok van een oorverdovend alarm, alle toeters en bellen gingen af. Gelukkig een vals alarm ook in Duitsland word het luchtalarm getest.
Al de hele week is de 100 km verdeeld in twee groepen de jonge garde (waar Martijn, Berry en ondergetekende ook bij mogen horen) en de ‘’oude’’ garde. De jonge garde was lekker aan het trappen, tot ze in de verte Eppo(de huisfotograaf van DH) zagen zitten boven op een klim, dan weet je wat je te doen staat. Iedereen in formatie in twee rijen zodat er niets mis kon gaan voor een mooie foto van de broekies… de spanning en het tempo liepen op, vol de klim in tot…. Volgens eigen zeggen maakte de kopman in de linker baan een schakel foutje en moest afstappen net voor de lens van de cameraman met de nodige kracht termen van de achterliggende… we zullen zijn naam niet noemen. De veteranen kwamen al snel op het zelfde punt waar de cameraman nog op zijn positie zat, ook daar werd het een kleine prestige klim waar doorgewinterde Gerda en natuurlijk de Captain de klim hebben getrotseerd.
Tussen CP1 en CP2 stonden onze trouwe supporters Mathijs, Koen, Thijs en Harriette als verrassing op ons te wachten langs de route om ons een hart onder de riem te steken. Na nog een stukje fietsen kwamen wij aan op CP2 waar wij lekker in de zon ons pakketje konden opeten. Na CP2 was het in een streep naar de camping. Na ja een streep er was nog wel een plaspauze nodig bij een van de debutanten. Na ja ik weet niet of hij nodig moest, nou ja de foto zegt genoeg…
Het mooie van dag 5 is dat je echt over de helft van de week bent en de sfeer steeds beter wordt, sommigen ruiken de eindstreep. Na zo veel dagen sportdrank, reepjes ect is het niet alleen frisse lucht meer die je ruikt. Als je dan in een van de klimmen zit van vandaag, 21 stuks,, voor de 100 km, komt er zo nu en dan wel eens aan ander luchtje voorbij… aan de andere kant werd er vandaag het nodige gemopperd over het zitvlak, hier en daar was het nodig om op CP2 wat bij te smeren.
Groet,
Endri
Lees meer
